วนาลัย

โดย.....ป.ยุทธ

บ้านไม้ไผ่ยกพื้นสูงหลังคามุงหญ้าแฝก ยื่นระเบียงออกไปเหนือ

ลำธารโขดหิน น้ำใสไหลเอื่อยๆ  รอบๆ ตัวบ้านห้อมล้อมไปด้วยผืนป่า ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมจนดูหนาทึบเสียจนมืดครึ้มเยียบเย็น

            หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างงงงันกับสถานที่ที่กำลังนอนอยู่ เธอค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งจากที่นอนชั่วคราวที่มีเสื่อผืนหมอนใบอยู่ชิดฝาผนังไม้ไผ่สานใต้ชายคาหญ้าแฝก และแล้ว..เธอก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าขาข้างหนึ่งถูกโซ่เส้นเขื่องพันธนาการไว้กับเสาหลักของบ้าน  

ขณะคิดถึงที่ไปที่มานั้นบ้านก็สั่นไหวเล็กน้อยก่อนปรากฏชายแปลกหน้าก้าวขึ้นบันไดมาบนบ้าน เธอพยายามระงับความตกใจมองเขาขณะเดินไปยืนพิงราวระเบียงหันหน้ามามองเธออย่างยิ้มเยาะ แต่ไม่มีคำพูดใดๆ
            “แกจับฉันมาทำไม” เธอตัดสินใจถามออกไป เขาไม่ตอบ
            “ปล่อยฉันเถอะนะ...ขอร้องล่ะ อยากได้อะไรบอกมาเลย” เธอเปลี่ยนจากถามมาเอ่ยอ้อนวอน
            “นะ นะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันรู้ว่านายต้องการเงิน” เธอกล่าวพลางเพ่งมองชายแปลกหน้าอย่างรอคำตอบ
           ..เงียบ...
           “นี่นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไง...อ๋อหรือว่าเป็นใบ้” เธอชักหงุดหงิดเมื่อคู่สนทนาไม่โต้ตอบ
           เขาค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งที่ทำเป็นที่นั่งริมระเบียงแล้วไขว่ห้างจ้องเธอเขม็ง เธอสบตานั้น... ใบหน้าที่คมเข้ม หนวดเคราเรียวบางดูดุดัน คาดคะเนอายุอานามคงใกล้เคียงกับเธอ
           “ถามจริงๆ เถอะนายจับฉันมาทำไม” เธอถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
           “เรียกค่าไถ่” เขาตอบก่อนหันหน้าไปมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยผ่านโขดหิน
           เธอสะดุ้งนิดๆ ก่อนแสยะที่มุมปาก หึ..พวกกระหายเงินนี่เอง นึกแล้วไม่มีผิดหน้าตาก็ดูดี แต่ดันเป็นโจร...ไม่รู้จักทำมาหากิน ช่างไม่ละอายใจเสียบ้างเลย เธอคิด
           “แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะ” เธอพยายามถามอย่างเป็นมิตร
           “ป่าลึก” เขาตอบห้วนๆ
           “ป่าลึก” เธอทวนคำพูดเสียงดัง พลางนึกประมวลเหตุการณ์ที่ถูกจับมา แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าตกเป็นเหยื่อโจรเรียกค่าไถ่รายนี้ได้ยังไงกัน

             “แล้วนายจับฉันมาตอนไหน ทำไมฉันจึงไม่รู้ตัวเลย”
             “หึๆ น่าขัน ผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดินอย่างเธอ วันๆ ตื่นขึ้นมาก็มีเงินมีทองใช้อย่างเหลือเฟือจะรู้เรื่องรู้ราวอะไร กะอีแค่ถูกจับมาก็ยังไม่รู้ตัว” เขาพูดอย่างใส่อารมณ์ แต่เธอก็โต้ตอบทันควัน
             “ใช่..ฉันมีเงิน แต่ก็เป็นเงินที่หามาด้วยธุรกิจอันสุจริต ไม่ได้จี้ปล้นหรือจับใครมาเรียกค่าไถ่เหมือนนาย”
             “ฮ่าๆ ๆ ดูช่างไร้เดียงสาจริงนะแม่คุณ คิดหรือว่าคนอย่างผมจะเชื่อ... คุณก็เหมือนพ่อของคุณนะแหละ คดโกงชาวบ้านเสียจนร่ำรวย” เขาเว้นระยะก่อนพูดต่อ
             “มิหนำซ้ำยังตัดไม้ทำลายป่าจนฟ้าฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล บางปีก็แล้งเสียจนอดอยาก บางปีน้ำก็ท่วมเสียจนเดือดร้อนกันไปทั่ว  เพราะใครถ้าไม่ใช่น้ำมือพวกคุณ” เขาพูดพลางเดินเข้ามานั่งยองๆ ลงใกล้ๆ สบตาเธอ
              “คดโกงอะไรฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง อย่ามากล่าวหากันลอยๆ ส่วนเรื่องตัดไม้ เราสัมปทาน ถูกต้องตามกฎหมาย” เธอจ้องหน้าชี้แจงอย่างไม่สะทกสะท้าน
               เขาขบกรามพลางจับคางเธอเชิดขึ้น แต่ก็ถูกเธอปัดออกเร็วไว
              “นี่คุณไม่รู้หรือแกล้งโง่กันแน่ว่าพ่อคุณน่ะ ให้ชาวบ้านกู้ยืมเงินแล้วคิดดอกเบี้ยทบต้น ต้นทบดอก ไม่ก็เขียนตัวเลขดอกเบี้ยเอาตามอำเภอใจ เมื่อใครไม่มีให้ก็ฟ้องยึดไร่นาสิ้นเนื้อประดาตัวไปตามๆ กัน”
              “ไม่...ไม่จริง นายโกหก นายใส่ร้ายพ่อฉัน” เธอส่ายหน้าก่อนพูดต่อ   “พ่อของฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น เรามีรายได้มากพอจากการทำไม้ไม่จำเป็นต้องคดโกงใคร”
              “ใช่ซี้...ก็เดี๋ยวนี้ร่ำรวยจากการทำไม้แล้วนี่” พูดจบเขาลุกขึ้นเดินไปที่ราวระเบียงหันหน้าไปทางทิวเขาชั่วครู่ก่อนหันกลับมาที่เธออีกครั้ง
               “คงพอรู้แล้วซินะว่าผมจับคุณมาเพื่ออะไร”
              “รู้...นายเห็นฉันรวย ก็เลยจับมาเรียกค่าไถ่ นายก็โจรดีๆ นี่เอง”
              เขาเพ่งมองเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
              “บอกให้ก็ได้...ผมจับตัวคุณมาเพื่อขอแลกเอกสารสัญญากู้ยืมกับโฉนดที่ดินทั้งหมดของชาวบ้านที่ค้ำประกันจากพ่อของคุณ ส่วนทรัพย์สินเงินทองอย่างอื่นผมไม่ต้องการ” เขาเปล่งเสียงดังฟังชัด
              เธออึ้งในคำพูดของเขา พลางมองหน้ารอฟังเขาพูดต่อ
             “พ่อของคุณรวยอยู่แล้ว กะอีแค่สัญญากู้เงินไม่กี่แสนขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
             “แล้วนายเป็นใคร ทำอย่างนี้เพื่ออะไร” เธอถามทันควัน
             “ผมก็เป็นลูกชาวบ้านจนๆ คนหนึ่งที่ถูกพ่อคุณยึดที่นานะแหละ” น้ำเสียงเขากระชาก
             “ฉันไปเรียนเมืองนอกหลายปี ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก” น้ำเสียงเธออ่อนลง  “อ้อ.. ขอถามหน่อย...นายจับฉันมาได้ยังไง ตอนไหน”

            “ได้.. บอกก็ได้...ผมเตรียมแผนการจับคุณมาหลายเดือนแล้ว ผมสร้างบ้านหลังนี้ไว้กักขังคุณนี่แหละ ผมสืบรู้ว่าคุณมาที่ปางไม้กับพ่อของคุณเดือนละครั้ง ผมดักรอจังหวะมาหลายครั้งแล้ว จนครั้งนี้สบโอกาสเมื่อคุณเดินแยกออกมาจากกลุ่ม ผมจึงใช้ยาสลบปิดจมูกคุณ...แล้วอุ้มขึ้นม้าพามาที่นี่” เขาอธิบายเรียบๆ เมื่อเห็นว่าเธอไม่รู้เรื่องด้วยกับพ่อ

    เธอหลับตาถึงเหตุการณ์อย่างเข้าใจ แต่แล้ว..เธอฉุกคิดขึ้นมาได้
           “ เอะนี่แสดงว่าเราถูกจับมาตั้งแต่เมื่อวานนี้หรือนี่” เธอพึมพำหันซ้ายหันขวามองบ้านพร้อมสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง 
 

อ่านฉบับเต็มคลิกที่นี่